Voetballen!

Op 26 maart nodigde mijn mentor me uit voor een voetbalwedstrijd, de interland Litouwen-Azerbaidzjan. Even was het niet duidelijk of deze wedstrijd wel door zou gaan omdat het een graad of 10 vroor en het veld bedekt was met sneeuw en veldverwarming in het voormalige oostblok kennen ze alleen in Rusland en Oekraïne.



Bij het stadion aangekomen was er tot mijn grote verbazing geen kassa. Het kaartje kon je kopen in een auto. Beveiliging was er wel. Ik was met de twee meiden Aiste en Svajune daar. Op het ticket stond wel waar we moesten zitten, maar dat boeide uiteindelijk niet want het stadion was nauwelijks gevuld. Nadat we een plek hadden uitgezocht in het onoverdekte stadionnetje dat niet eens zo heel gaar was, moesten we eerst het sneeuw en ijs van de kuipstoeltjes verwijderen.



De wedstrijd zelf was niet echt interessant, het was één grote glijpartij. Litouwen was de bovenliggende ploeg en scoorde dan ook en voor de tegenstander was er een rode kaart en vele gele. In de rust begon Svajune te zeuren dat ze het koud had. Voor deze ene keer was ik blij dat er een meid aan het zeuren was, want mijn tenen begonnen inmiddels te bevriezen. Aiste wilde eigelijk blijven, maar ik stemde in met Svajune's voorstel om te gaan.

Warschau

Het is een tijdje stil geweest, vanwege een kapotte laptop en een druk studieschema. Na 10 dagen in Limburg te hebben doorgebracht is mijn laptop inmiddels gefixt (Marc bedankt nog!) en kan ik weer opnieuw posten.

Op donderdag 6 maart besloot ik in te gaan op een uitnodiging voor een weekendje Warschau die ik een dag van tevoren gekregen had. We zijn uiteindelijk met zijn vijven, Elisabetha, Mario, Kobi en ik. We vertrekken om 21.30 uur met de nachtbus. Wat volgde was een ietwat aparte busreis. Als je op de kaart kijkt ligt Warschau niet eens zo gek ver van Vilnius af, maar het probleem is dat de bus niet over het grondgebied van Wit-Rusland mag rijden, waardoor er een gigantische omweg moet worden gemaakt. Tot aan de Pools-Litouwse grens is de reis niet eens zo oncomfortabel, maar na de grenscontrole begint de ellende. De wegen in België zijn goed vergeleken met de wegen in noordoost Polen. Ik heb dan ook geen oog dichtgedaan. Maar het ritje was toch wel lachen. De luidruchtige Poolse buschauffeur stak zich om de tien minuten een sigaret op. Geen hond die er wat van zegt. Hier kan dat gelukkig allemaal nog gewoon.


gedesorienteerd op het centrale busstation.

Rond 06.00 uur komen we aan op het centrale busstation in Warschau. We weten niet waar we zijn en we lopen er een half uurtje verdwaasd rond. Na rondvraag blijken we niet in het centrum te zijn. Een vriendelijke Poolse studente wijst ons waar we een kaartje kunnen kopen en loopt met ons mee naar de juiste bushalte naar het centraal station. De eerste indruk van Warschau is dat het een immens grote stad is. Op het centraal station nemen we een pizza als ontbijt. Mario, onze Spaanse reisgenoot, neemt contact op met zijn Poolse kennis Olga, die ons haar appartement beschikbaar stelt. Na het droppen van onze spullen gaan we terug naar de stad, waar een ander Pools meisje met de naam Magda ons opwacht.


De flat van Olla. Alle flats zien er hier hetzelfde uit. Erger dan in Vilnius nog, maar van binnen is het allemaal heel netjes en van alle gemakken voorzien.


Elisabetha, Kobi en ik.

Magda laat ons de historische binnenstad zien. Nou ja, historisch is het eigenlijk niet, want in de oorlog is Warschau door onze nachbarn met de grond gelijk gemaakt. Na de oorlog hebben de Polen de oude binnenstad in oude staat weer opgebouwd. En dat is bijzonder goed gelukt. Vooral de oude universiteitsgebouwen zijn erg mooi. De binnenstad is ook gedeeltelijk autovrij.


Vlnr.: Nikolai, Magda, Elisabetha, Kobi en Mario.


De hoofdstraat van Warschau.






De historische binnenstad.


De centrale markt.

Magda is ook zo vriendelijk om ons mee te nemen naar een goedkoop studentenrestaurant, waar traditionele Poolse gerechten worden geserveerd. Na de lunch slenteren we nog wat door de stad en brengen een bezoek aan het Paleis van Cultuur en Wetenschap. Dit is het hoogste gebouw van Polen. Het uitzicht was geweldig (zie foto's) ondanks dat het zicht niet zo ver was vanwege het weer. 's Avonds hebben we Olla ontmoet en zijn we bij de Italiaan pasta gaan eten. Toen zijn we naar het station gegaan, waar we Elisabetha op de trein naar Krakow hebben gezet. Daarna waren we gewoon te gaar om nog ergens heen te gaan en zijn rond een uur of 11 naar onze flat gegaan, waar ik binnen een minuut in slaap ben gevallen.


Het Paleis van Cultuur en Wetenschap, dit lelijke gedrocht is het hoogste gebouw van Polen.


Het uitzicht vanaf het Paleis van Cultuur en Wetenschap.



De volgende dag hebben we een beetje uitgeslapen en zijn we op ons gemak in een lunchroom gaan ontbijten. 's Middags zijn we met Magda naar één of ander park gegaan met buitenverblijven van vroegere Poolse koningen. We boffen behoorlijk met het weer. Daarna zijn we terug naar de stad gegaan en hebben we uren gezocht naar een geschikt restaurant, omdat Magda haar vriendinnen had uitgenodigd, waarvoor we een tafel voor 8 personen nodig hadden. We konden geen tafel vinden omdat het Nationale Vrouwendag was. Deze communistische feestdag is nog altijd populair hier in het voormalige Oostblok. Na lang zoeken hebben we toch een tafel gevonden en hebben we onze gastvrouwen op een etentje getrakteerd. Na deze maaltijd zijn we met zijn allen op stap gegaan in een swingbar. Niet echt mijn ding, maar na een paar biertjes ging het wel. En wat houden die Poolse meiden van een feestje, ongelofelijk.


Het park.




Vlnr.: Asia, Olla, Mario, ikke, Magda en Kobi.


Op stap in een swingcafé.

Na een leuke avond zijn we de dag erna niet vroeg opgestaan. Wel hebben we onze spullen gepakt en op het station in een kluisje gedumpt. Olla was onze gids vandaag. We hebben het joodse getto uit de oorlog bezocht. Daar was trouwens weinig van over. We waren allemaal zo moe, maar uiteindelijk zijn we aanbeland bij een geweldig café, wat eigendom is van de grootste chocoladefabrikant van Polen. Normaal hou ik daar helemaal niet zo van, maar hier heb ik de allerlekkerste koffie mokka ooit gedronken. Hierna zijn we naar het centrale busstation gegaan an hebben de nachtbus terug naar Vilnius genomen. De nactbus zat goed vol, en slapen was opnieuw niet gemakkelijk op de o zo comfortabele Poolse wegen. Halverwege kwamen ook nog eens twee hele irritante stinkende luidruchtige Russen achter mij zitten, maar die hielden rond een uur of vier ook hun naar alcohol stinkende bek. Zodra we de Litouwse grens gepasseerd waren (en gelukkig weer snelweg) moet ik in slaap gevallen zijn. Al met al was het een onvergetelijke trip en ik kan een bezoek aan Warschau aan iedereen aanraden.


Het chocoladecafé.

Zo maar wat foto's

Er is op dit moment weinig nieuws. Mijn huidige mentor vertrekt aanstaande zondag waarschijnlijk naar Oezbekistan voor één of andere uitwisseling (Dat is daar ergens waar Borat vandaan komt). Daarom zat deze arme jongen bijna zonder mentor... gelukkig heb ik inmiddels een nieuwe mentor gevonden: Svajune, het blonde meisje op één van voorgaande foto's.

Vanwege de crash van mijn laptop kon ik de volgende foto's niet eerder uploaden. Er zitten ook foto's bij gemaakt door mijn kamergenoot Andreas.


De kapotte laptop


Wasbak


Onze gang, geheel volgens oostbloktraditie en nog steeds in origineelstaat


Zaterdag 16 februari was er één of ander bevrijdingsconcert met een temperatuur van -15.


Terwijl wij stonden te verkleumen in de kou, had Aiste de grootste lol.


Uitzicht vanuit de Skye Bar op de 22e verdieping van Hotel Reval Lietuva.


Klik op de foto voor een vergroting zodat de ijsschotsen in de rivier zichtbaar worden.

Introductieweek

Maandagmorgen was het midden in de nacht opstaan om al om 11.00u aanwezig te zijn bij de openingstoespraken. Na de gebruikelijke blablabla kreeg de rector van de universiteit het woord. Die kerel was zeker de 70 gepasseerd, maar hij hield er wel een bijzonder grappige toespraak op na. In belabberd engels vertelde hij dat er veel te veel universiteiten in Litouwen zijn, maar datVilniaus Universitetas wat hem betreft wel mag overblijven. Ook vertelde hij dat de universiteit heel oud is, net als hemzelf.

Deze meneer wist ons ook te vertellen dat er in Brussel in het Europapark of zoiets een schaalmodel staat van de oude campus. Dus mocht je daar toevallig zijn, kijk dan eens bij Litouwen, want de universiteit schijnt hier de nationale trots te zijn. In dat (overigens prachtige) gebouw is ook de Filologie faculteit ondergebracht, waar ik mijn lessen Russisch en Litouwse taal volg.

In de namiddag werd er een rondleiding gegeven in de kathedraal van Vilnius. Het eerste kerkgebouw op deze plaats werd gebouwd in 1251. Een oud mevrouwtje verzorgde de rondleiding in het Litouws natuurlijk, maar gelukkig was er een mentor aanwezig die de engelse vertaling verzorgde. De rondleiding duurde hierdoor langer dan mijn zenuwen konden verdragen, maar achteraf gezien was het zo saai nog niet. Vooral de kerker onder de kathedraal was zeer indrukwekkend. Zowat alle Litouwse en Poolse koningen van het eens zo grote koninkrijk van Litouwen liggen hier begraven. We mochten er letterlijk tussen de doodskisten snuffelen.


De kathedraal van Vilnius met aan de linkerkant de klokketoren.


Doodskisten in de ondergrondse van de kathedraal.

De volgende dag kregen we een rondleiding door Vilnius in de stromende regen. Het regende zo hard, dat ik het niet aandurfde om mijn camera uit mijn jas te pakken. Wel heb ik enkele mooie dingen gezien. Het oude historische centrum is prachtig bewaard gebleven, ondanks het bezoek dat onze oosterburen hier - alweer een tijdje geleden, dat dan weer wel - brachten. Allemaal smalle straatjes die kris en kras door elkaar lopen. Er zit geen enkele structuur in en je kunt hier ook makkelijk verdwalen. Het wemelt hier ook van de kleine souvenirwinkeltjes die amber verkopen. Gelukkig is het toeristenseizoen nog niet begonnen, want dan stikt het hier vast weer van de Duitsers.

's Avonds was het dan eindelijk zover: mijn eerste les. Litouwse taalles nog wel. Ik moet zeggen dat het een behoorlijk pittige taal is om te leren. Het schijnt samen met het Lets één van de oudste gesproken talen van Europa te zijn. Anyway, het is behoorlijk moeilijk, met net als het Russisch van die irritante uitgangen achter ieder woord. Deze tweeweekse stoomcursus is een zogenaamde Survival Course, waarin iedere internationale student een beetje de basis van de Litouwse taal word geleerd.

Vervolgens was er de zogenaamde National Dishes Evening, waarin van iedereen wordt verwacht dat je een maaltijd uit je eigen nationale keuken klaarmaakt. Dat was een groot probleem, want wat is nu eigenlijk 'de Nederlandse keuken'? Vind hier maar eens boerenkool met worst. Dat gaat dus niet lukken. In de plaats daarvan werd het wortelstamppot. Ondanks het recept van de mam, heb ik maar gefoeteld en gewoon aardappelpuree en een blik wortelen gebruikt. Het viel trouwens niet echt in de smaak. Had ook niet anders verwacht.

Woensdag kregen we een rondleiding en instructie door de oude campus. Van buiten ziet het gebouw er prachtig uit, maar van binnen is het adembenemend mooi. Het gebouw is van binnen versierd met fresco's en mozaïeken. Het lijkt wel alsof de tijd hier niet 50 maar 200 jaar heeft stilgestaan. Vooral de bibiliotheek is bijzonder mooi, maar de oude campus heeft ook zijn eigen kerk bijvoorbeeld met een kerktoren van waaruit je de oude stadskern kan overzien.


De bibiliotheek van de universiteit.


Nog eens de bieb, met aan de linkerkant het enige andere Nederlandse meisje Paula.


Uitzicht over Vilnius, vanaf de kerktoren van de universiteit.


Op de achtergrond zijn de contouren van de o zo prachtige sovjetflatten zichtbaar.


Fresco's of mozaïek, vraag mij niet naar het verschil, maar mooi is het wel.

's Avonds dan eindelijk een evenement dat me wel aanspreekt: kroegentocht. We werden in groepen verdeeld en de bedoeling was om tenminste drie kroegen te bezoeken waarin zo veel mogelijk gedronken en gegeten moest worden. Voor ieder drankje of gerecht werden punten uitgereikt. Wodka shots levereden natuurlijk de meeste punten op, maar ook grappige dingen zoals een foto met de barmeid of een foto achter de bar. Anyway, wij gingen voor de winst en dat heb ik geweten.


kroegentocht...


Ikke, Magda en Andreas, mijn kamergenoot.

Donderdag begon verschrikkelijk. Met een gigantische kegel meldde ik me om 9.00 uur 's morgens op de Economische Fakulteit. Gelukkig was het alleen maar een instructie. Tijd om verder in mijn nest te gaan rotten was er niet, want om 11.00 uur moest ik me weer bij de Business School melden. De introductiebijeenkomst van Russisch heb ik niet meer gered. De rest van de middag heb ik mijn roes uitgeslapen.

Vrijdagmorgen was ik nog steeds erg gaar. Ik ben niks meer gewend waarschijnlijk, maar de wodka van woensdag valt me nog steeds erg zwaar. De spellenmorgen liet ik dan ook graag aan me voorbijgaan. 's Avonds was er het grote welkomstfeest in een oud verlaten sovjettheater. Perfecte plaats voor een illegale (wat is hier illegaal?)houseparty, maar dit feestje kon er ook zeker mee door. Vandaag heb ik me alleen tot bier beperkt.

Op zaterdag nodigden Nikolai en ik onze mentors Aiste en Lorta uit voor een etentje. Svajune, niet één van onze mentors, maar wel zeer welkom, at ook mee. Ze konden onze in de gasoven gebakken zalm, kipfilet in bolognesesaus, en gekruide pasta erg waarderen.


Svajune en Aiste, onze mentors.



Ikke, Nikolai, Svajune, Aiste en Loreta.

Eerste weekend

Na weer lang in mijn bed te hebben liggen rotten, heb ik 's morgens wat foto's gemaakt van de sovjetflat. Het weer is niet echt om vrolijk van te worden: grauw en grijs met af en toe wat regen. Mijn voorlopige kamergenoot vertrekt helaas terug naar Nederland. Hij zal voorlopig de laatste persoon zijn waarmee ik Nederlands heb gesproken, want ik heb nog niets vernomen van het bestaan van andere Nederlandse studenten op de campus. Duitsers, dat dan weer wel.

de "international dormitory"

's Avonds heb ik met mijn mentor afgesproken om de binnenstad verder te verkennen. Maar als ik wil vertrekken blijkt het te sneeuwen. Het is een prachtig gezicht. De buitenwijken zien er ineens een stuk minder grauw uit. Omdat het behoorlijk hard sneeuwt, stelt mijn mentor voor om de bus te nemen naar Akropolis, het grootste winkelcentrum in de regio. Dit winkelcentrum is echt immens. Het lijkt wel zo groot als de binnenstad van Maastricht, maar dan overdekt. Er is een ijsbaan, een discotheek, een bioscoop en de winkels laten me denken aan het outletcenter in Maasmechelen. Gelukkig zijn er ook terrassen met uitzicht op de ijsbaan waar je een kop koffie kunt drinken. Daarna ben ik teruggekeerd naar mijn kamer.

De sovjetflat is erg leeg doordat de meeste buitenlandse studenten pas volgende week aankomen, maar beneden in de computerkamer tref ik enkele masterstudenten. Zij weten mij te vertellen dat de master die ik gekozen heb goed bevalt, maar ze houden je wel aan het werk. Waar heb ik dat laatste eerder gehoord? Ik hoop dat het niet zo'n bezigheidstherapie wordt als op de uni in Maastricht...

kan hier allemaal, volgende maand staat ie er vast nog steeds

Zaterdag heb ik opnieuw uitgeslapen en in de namiddag ga ik de campus verkennen te voet. Nieuwe gebouwen worden afgewisseld met oude grijze sovjetflatten. De International Business School, waar ik vakken ga volgen is een splinternieuw gebouw. Vooral het bijna de gehele dag geopende restaurant heeft erg goed eten.

Op ongeveer 20 minuten lopen ligt de buitenwijk, zeg maar gerust achterstandswijk, waar ook de grote supermarkt gelegen is. Het ziet er verpauperd uit en de voertaal is er Russisch. In de supermarkt is vrijwel alles te krijgen, maar het is toch lastig dat ik de etiketten niet kan lezen. Mijn mentor staat altijd voor me klaar en daarom heb ik haar uitgenodigd om bij mij te komen eten. Mijn eerste bereide maaltijd in Litouwen (kip met zoetzure saus van Uncle Ben's en rijst) was naar behoren, want ze vroeg meteen of ze volgende week weer kan komen eten. Ondertussen is ook mijn nieuwe kamergenoor gearriveerd: Andreas uit het Duitse Essen.

's Avonds gaat het dan eindelijk gebeuren. De eerste echte stapavond in Vilnius! Onze mentors willen plotseling niet meer mee, als Nikolai en ik zeggen waar we naar toe gaan: Club Gravity. Zonder onze mentors gaan we naar de stad en na lang zoeken weten we de in een voormalige atoombunker gelegen discotheek te vinden. Deze bunker is half verscholen onder een brug. Bij aankomst laten de Russische uitsmijters ons in de kou wachten. Waarom is mij niet duidelijk. Voor ons staan wat minderjarigen die waarschijnlijk niet binnenkomen vanwege hun leeftijd. Na een minuut of 10 wachten vraagt mijn Bulgaarse vriend plotseling: heb je groot geld bij je? Ik geef hem een briefje van 200 Litas en hij zwaait er mee. Dan laten de uitsmijters ons door en zijn ze plotseling heel vriendelijk. Er wordt ons niet eens gevraagd naar een ID en ook worden we niet gefouilleerd. Daarna dalen we een gang af naar de dansvloer. De club ziet er erg goed uit van binnen en het geluid is perfect: niet te hard (zoals in België en Spanje), maar ook niet te zacht (zoals in Finland).

Nikolai en ik in Club Gravity. Interessanter was het meisje dat de foto nam

labas labas :p

De muziek wordt vandaag verzorgd door een Belgische DJ dus dat zit wel goed. Ook over het vrouwelijk schoon mogen we hier niet klagen. Na een slapeloze morgen door de Wodka Red Bull en een heel brak vervolg van de zondag gaan Nikolai en ik met onze mentors wat drinken in het stadscentrum. Er zijn hier heel veel leuke kroegjes. Heel laat wordt het niet: morgen vroeg weer op voor de introductieweek.

Wegwijs worden

Na een goede nachtrust wordt ik door mijn mentor opgehaald om me te helpen het huurcontract te tekenen, samen met mijn Bulgaarse buurman Nikolai en de twee Litouwse mentors Aiste en Svajune. Mijn Nederlandse kamergenoot heeft me al gewaarschuwd voor huurbazin Olga, bijgenaamd "de heks". Daarover had hij trouwens geen woord gelogen. Met een stalinistische vriendelijkheid word ik verzocht mijn huurcontract te tekenen. Ze was erg verbaasd dat ik de inhoud van de gebrekkige engelse vertaling van het huurcontract doorlas. Ik heb me kapotgelachen om de volgende regel: "Residents are forbidden to appear in an intoxicated state in dormitory". Na het tekenen van het huurcontract zijn we naar de stad gegaan om te lunchen. Na aandringen van de Litouwse mentors koos ik voor een overigens zeer smakelijke Litouwse championsoep. Qua eten zit ik hier zeker niet slecht.

vlnr: mijn mentor Loreta, Aiste, Svajune en Nikolai.

Het eten in Litouwen kan er zeker mee door.

Na het eten zijn Nikovai en ik nog een rondje door de stad gelopen en naar de dormitory teruggegaan. Ik heb inmiddels een SIM-kaart gekocht met een Litouws telefoonnummer. Ik ben trouwens te bereiken op +37862940378. 's Avonds heb ik nog een aantal nieuwe mensen leren kennen in de gezamelijke keuken. Je loopt hier mensen tegen het lijf uit landen waarover je zelden of nooit wat hoort: Kirgistan, Moldavië en Georgië om er maar een paar te noemen. Maar natuurlijk ook weer de usual suspects, want Duitsers zitten echt overal.

Eerste dag

Op 30 januari is het dan eindelijk zover. Het langverwachte avontuur in Vilnius is begonnen. Bij vertrek blijk ik niet met AirBaltic, maar met een klein vliegtuig van AirExpress te vliegen. Dat mag de pret niet drukken, want de vlucht verloopt vlekkeloos. Zelfs de misselijke dame in de stoel voor me kotst netjes in het zakje. Helaas is het weer bij aankomst in Vilnius hetzelfde als tijdens het vertrek uit Brussel: donker, grijs, nat en winderig. Koud is het zeker niet. Met temperaturen rond het vriespunt is het uitermate warm voor de tijd van het jaar.

Het vliegveld in Vilnius stelt maar weinig voor. Je zou groter verwachten bij een hoofdstad. Wel grappig om te zien was het betonnen hek rondom de luchthaven met puntdraad bovenop. Wist niet dat die Berlijnse muur zo lang was. Na de douanecontrole door de platte petten stond mijn mentor Loreta mij al op te wachten. Vanuit het vliegveld hebben we een taxi genomen naar de "international dormitory" van de Universiteit van Vilnius. Tijdens de taxirit kon ik een eerste glimp van de stad opvangen. Ik kreeg te zien wat ik had verwacht: buitenwijken vol oude grijze sovjetflatten. Maar het kan toch echt niet tippen aan onze zuiderburen in Luik. Al is het nog zo grauw en grijs, hier ruimen mensen namelijk wel hun troep op.

Het is voor mij niet echt een verrassing dat de "international dormitory" ook een oude sovjetflat blijkt te zijn. Erg grappig is het grote bakstenen motief op de muur van één van de identieke omringende flatten met het opschrift 1985. De poetsvrouw wijst ons de weg naar mijn kamer op de eerste verdieping. Terwijl ze de deur van de kamer openmaakt schreeuwt de poetsvrouw moord en brand. Het is er inderdaad een gigantische puinzooi. Mijn kamergenoot was niet aanwezig. Mijn mentor zei me dat de poetsvrouw mompelde dat die gast uit Noorwegen er altijd een zooitje van maakt. Die troep liet me eerder aan een Nederlands studentenhuis denken. Voelde me dan ook meteen thuis. Na het dumpen van de bagage in mijn kamer zijn we de stad ingegaan.

Tussen de campus en de binnenstad rijden van die onverwoestbare zwarte rook uitwalmende trolleybussen uit het sovjettijdperk. Wat zou Al Goor hier van vinden? Gelukkig geen klimaatpolitie hier, maar comfortabel is anders. Een kaartje kost dan ook geen ruk (1,10Lt=€0,32). De rit duurt ongeveer een half uur en wat ik zie zijn nog meer sovjetflatten. Totdat we op een gegeven moment het centrum binnenrijden. De historische binnenstad is prachtig bewaard gebleven en ik begrijp nu ook heel goed waarom het op de werelderfgoedlijst van Unesco staat. Maar eerst even bunkeren. Mijn mentor stelt voor om het nationale Litouwse gerecht cepelinai eens te proberen, daarbij vermeldend dat eerdere buitenlandse studenten het niet lekker vonden. Ik had mijn boterhammen vergeten dus ik had honger als een paard. Het boeide me dan ook niet wat ik kreeg. Zoals de naam al doet vermoeden ziet het gerecht er uit als een zeppelin. Het is eigenlijk niet meer dan een aardappel gevuld met vlees, geserveerd met roomsaus. Best goed te pruimen eigenlijk.

Na de lunch heeft Loreta me de binnenstad een beetje laten zien. Ik had mijn camera natuurlijk weer vergeten mee te nemen, ezel dat ik ben. Één van de grootste touristische trekpleisters is de universiteit zelf. De Universiteit van Vilnius is gesticht in 1579 en de oude historische gebouwen zijn erg indrukwekkend en in uitstekende staat. Mijn faculteit ligt jammer genoeg niet in de binnenstad, maar op de campus in een buitenwijk. Wel zal ik mijn talencursussen hier gaan volgen. Ik heb me gemeld bij de internationale coördinator die ook erg vriendelijk en behulpzaam was. Na het afhandelen van wat papierrommel zijn we verder gegaan naar Gediminas Castle, gelegen op een heuvel van waaruit je de hele stad kan overzien. Vilnius is toch groter en uitgestrekter dan ik dacht. Van hieruit kun je de schoonheid van de binnenstad nog beter aanschouwen. Er valt nog veel te verkennen. Ik heb nog nooit zo veel kerken gezien op een paar vierkante kilometer.

Het is inmiddels donker geworden en tijd om de trolleybus terug te nemen naar de sovjetflat. Wat mij opvalt in de trolleybus is dat mensen - in tegenstelling tot Finland - een praatje met mekaar maken en je hoort mensen ook geregeld lachen. In Finland gebeurde dat alleen op vrijdag en zaterdagnacht als ze een stuk in hun hakken hadden. Na een tussenstop bij de supermarkt heb ik afscheid genomen van mijn mentor en ben naar mijn sovjetflat gegaan. Erg grappig is dat wanneer je binnenkomt er een receptie is, waarachter een oud vrouwtje zit die geen woord, maar dan ook echt geen woord engels spreekt. Met Russisch kom je hier gelukkig een heel eind maar ik merk dat ik het lang zelf niet gesproken heb.

Op mijn kamer aangekomen blijkt mijn kamergenoot geen Noor te zijn maar een Hollander. Uit Groningen nog wel. Roeland blijkt ook de enige Nederlandse student te zijn in de flat. Helaas moet hij vrijdag al weer weg. Hij geeft me een rondleiding in de flat en op het terrein. Er is hier een kleine (dranken)winkel die 7 dagen per week tot 10 uur open is. Maar niet getreurd, een straat verderop is een 24-uurs supermarkt, mocht je na 10 uur door je drankvoorraad heenraken. Gelukkig geen gristenkabinet hier dat alles wil verbieden.

Het was een indrukwekkende eerste dag in Litouwen. Na me een weg door de troep te hebben gebaand plof ik neer op mijn opmerkelijk comfortabel bed. In tegenstelling tot Finland lig ik niet op een stuk schuimrubber en een doorgelegen houten plank, maar op een heerlijke matras met een lattenbodem.